ارتباط یادگیری خود راهبر با انگیزش تحصیلی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: نیاز به خود یادگیری و خود انگیزشی دانشجویان پزشکی در دنیای دانش مدار کنونی، امری ضروری می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه یادگیری خودراهبر با انگیزش تحصیلی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. روش ها: در یک مطالعه توصیفی- همبستگی، 300 دانشجوی پزشکی در سال تحصیلی 91-90 به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند و پرسشنامه های استاندارد یادگیری خودراهبر و انگیزش تحصیلی را تکمیل نمودند. پایایی این پرسشنامه ها در پژوهش های قبلی تایید شد. در پژوهش حاضرنیزضریب آلفای کرونباخ 93/0 و92/0 به دست آمد. اطلاعات با استفاده از آزمون های توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: در نهایت 265 پرسشنامه عودت داده شد و مورد تحلیل قرار گرفت. بین یادگیری خودراهبر و انگیزش تحصیلی همبستگی مثبت ومعناداری وجود داشت (448/0=r و 001/0=p). ضریب همبستگی بین انگیزش تحصیلی و همه مؤلفه های یادگیری خودراهبر معنادار بود و از بین آنها بیش ترین ضریب همبستگی مربوط به مؤلفه ارزشیابی بود (429/0=r و 0005/0=p). همچنین ضریب همبستگی بین یادگیری خود راهبر و همه مؤلفه های انگیزش تحصیلی معنادار بود و از بین آنها بیش ترین ضریب همبستگی مربوط به مؤلفه کوشش بود (544/0=r و 0005/0=p). نتیجه گیری: نتایج حاکی از رابطه مثبت و معنادار بین انگیزش تحصیلی و یادگیری خودراهبر بود. با استفاده از نتایج این پژوهش، برنامه ریزان آموزش پزشکی و اساتید می توانند موجبات ارتقای کیفی آموزش پزشکی را به عنوان گامی در راستای توسعه آموزش پزشکی فراهم آورند.